Звычайна ж як? Кажам "Харошкі" - і перад вачыма ўзнікаюць знакамітыя танцавальныя нумары ансамбля, нават з абліччамі ўлюбёных салістаў, пачынаючы са славутага Фёдара Балабайкі. Цяпер гэтае прыслоўе можна прадоўжыць: кажам "Харошкі" - і... чуюцца іх знакамітыя мелодыі, прычым не толькі тыя, паводле якіх пастаўлены танцы. Дый уласна танцавальная музыка, прайграная-праспяваная без харэаграфічнага відовішча, успрымаецца інакш. У ёй заўважаеш тое, на што не заўсёды звяртаў увагу: на першы план выходзяць многія дэталі, якія быццам "засланяліся" рухамі, а галоўнае - адразу відавочны індывідуальныя творчыя почыркі музычных кіраўнікоў аркестра.
Ва Уладзіміра Гінько - добра спрактыкаванае ўменне знайсці безліч варыянтаў выкладання народных песень, не выходзячы за межы традыцый. Тут дзейнічае прынцып: усё быццам тое ж, ды вынік - штораз новы. У Марыны Марозавай - кампазітарскае імкненне спалучыць звыклы фольк з камерна-вакальным кірункам, рамансавасцю, выйсці за рамкі аднаго стылю, далучыць найноўшыя акадэмічныя тэхнікі пісьма. Выкарыстала яна і свае ранейшыя творчыя пошукі ў жанры вакальных цыклаў, нават напрацаваны раней музычны матэрыял. Ярчэй высвеціўся і почырк Уладзіміра Турчынскага, спалучэнне ў апрацаванай ім "Перапёлцы" беларускай песеннасці з еўрапейскімі ансамблева-харавымі прыёмамі.
Сольнік аркестра не паўтарыў драматургію кампакт-дыска. Ён дадаў да агульнай "шляхетнасці" гучання сцэнічную энергетыку, а таксама некалькі "завадных" інструментальных кампазіцый, якія дазволілі напоўніцу ацаніць майстэрства аркестрантаў, дзе літаральна кожны - адметны саліст, а то і мультыінструменталіст. Увогуле ж, на такіх канцэртах, дзе аркестр не хаваецца за спінамі танцоўшчыкаў, выпрацоўваецца музычная вытанчанасць, высокая культура выканання, што толькі падкрэслівае творчае крэда "Харошак": узнёсласць, паэтызаванасць, палёт душы.
Аўтар: Надзея БУНЦЭВІЧ (газета "Культура")
